Romance com golfinhos!

Todo o mundo tem as suas próprias loucars por isso quero partilhar com voces o meu grande fascínio - GOLFINHOS! 

Cóż... każdy człowiek, i ten duży i ten mały, ma swoje manie, fascynacje, uzależnienia, zwał jak zwał, w obliczu których wszystko traci na swojej powadze i szeroko rozumianej "normalności". W związku z czym wpis ten należy traktować z przymrużeniem oka, na pewno bez jakiegokolwiek udziału rozumu i rozskądku, bowiem pragnę przedstawić Wam jedynie moją wielką fascynację, jaką stały się... DELFINY. *.*

Zapraszam do fotorelacji ze wszystkich spotkań, jakie udało mi się "odbyć" z tymi stworzeniami na Półwyspie Iberyjskim (i nie tylko), a które to ostatecznie doprowadzily do kulminacji mojego szczęścia, która miała miejsce podczas ostatecznego kontaktu z nimi "mordką w twarz" (niestety bez percepcji dotykowej, która kosztowałaby około 130 euro Y_Y). Cóż, wszystko jeszcze przed nami, póki co podziwiajcie bo zaiście piękne to istoty!

Aproveitam! 

Zaczęło się całkiem niewinnie...

A Xana cheia de lágrimas, mas mentalmente preparada para visitar Portugal e para mostrar a Joana os golfinhos vivos.

Pierwszy portugalski delfin zdobyty!

O primeiro golhfinho encontrado (por acaso!) em Lisboa.

Cóż za niespodzianka! Joanna obdarowana urodzinowymi prezentami od Guza, który wie, co tygryski lubią najbardziej.

Presentes perfeitos para o melhor aniversário!

Delfiny w Hiszpanii?! Co tam Alhambra...

No caminho de Granada também se encontra golfinhos...

Cóż. Chyba nie tylko ja mam problemy z delfinami... kataloński Salvador Dali też coś wie na ten temat! I teraz już nie wiem czy bardziej zależało mi na zdjęciu z jego obliczem czy też z delfinem.

Museu de Dali, Barcelona e golfinho na cabeça de mestre do surrelismo. Tudo está claro...

ALGARVE !!!

Raj portugalskich delfinów, bez wątpienia!

I wielkopomna chwila, Joanna w morskim zoo! Wszelki komentarz zbędnym. Popatrzcie sami! *.*

Albufeira, casa dos golfinhos. Obrigada Gonço! Foi o dia inesquecível... já quero voltar!

Cóż... nie pozostaje mi nic innego jak podziękować za uwagę i życzyć spokojnej nocy. Ñiech delfiny skaczą i śpiewają w Waszych snach!!! 

      

Os golfinhos, de outra forma, mas ainda e sempre comigo!

Beijos, abraços e muitos palhaços de Lublin! 

<3

Fernando Pessoa

PENSAMENTO

"A maioria pensa com a sensabilidade, eu sinto com o pensamento. Para o homem vulgar, sentir é viver e pensar é saber viver. Para mim, pensar é viver e sentir não é mais que o alimento de pensar."

Livro do Desassossego

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

MYŚLENIE

Większość myśli wrażliwością, ja czuję myśleniem. Dla zwykłego człowieka, czuć znaczy żyć a myśleć znaczy wiedzieć jak żyć. Dla mnie, myślenie to życie a czucie to nic innego jak pożywienie myślenia.

Maille

Zapraszam do refleksji myśli i "myślenia" człowieka, którego chyba nikomu przedstawiać nie trzeba.

Sagres

"Quando morrer, voltarei para buscar os instantes que não vivi 

junto do mar." 

Sophia de Mello Breyner Andresen

"Kiedy...umrę...,powrócę...aby...odszukać...te...chwile...podczas...których...nie...żyłem...blisko...morza"

Luz Indecisa

"Bailarina
Uma noite, durante o salto, apercebeu-se de que
os braços dele não estavam lá."

José Mário Silva

Tancerka

Pewnej nocy, podczas skoku, zdała sobie sprawę z tego,

iż jego ramion tam nie było.

Zdarza się... Antonio Murteira

Dzisiejszej nocy,
pachnącej tutaj już wczesnym latem, zapraszam na krotkie spotkanie z António Murteira. Współczesny poeta portugalski, urodzony w Alentejo, zaangażowany w Rewolucję Kwietniową z 25 kwietnia 1974 roku.

Dopiero rozpoczęłam proces powolnego zagłębianiea się w jego tomik zatutułowany "azul e branco e ocre", jednakże korzystając z wolengo wieczoru, na dobry początek serwuję kilka jego słów i oczywiście moje machinane polskie tłumaczenie.
Spokojnej nocy!


ACONTECE

percorri os bares
bebendo a tua ausência
o sabor agreste do teu corpo

acontece

Luanda, 1996

ZDARZA SIĘ

przetrząsnąlem bary

pijąc twoją samotność

rustykalny zapach twojego ciała

zdarza się

Maille

memória da boca

W dzień pełen refleksji, zostawiam Was z kolejnym fragmentem tomiku perfeição dos simples ARMINDO MAGALHÂES oraz z moim polskim tłumaczeniem wiersza, do którego wciąż powracam. Być może tylko przez jego jeden, a właściwie trzy wersy. Trzy wersy, sześć słów. Proste w formie a jak bogate w treści. Treści, która burzy spokój. Spokój pamięci. Pamięci ust. Naszych ust.

memória da boca 

pamięć ust

1. escrevo-me perante a noite

rebusco as tuas mãos nas minhas  

1. piszę do siebie w ciągu nocy

odszukuję twoich dłoni w moich

e há ainda a distancia do mar

que teimosamente separa

o nosso desejo

onde navegam as caravelas 

i wciąż jest ten dystans morza

który uparcie rozdziela

nasze pożądanie

gdzie żeglują karawele

2. rememoro o silencio

dos teu murmúrios

wspominam ciszę

twoich szeptów

esqueço-me nesta casa

sem nome e sem sombras

zapominam się w tym domu

bez nazwy i bez cieni

3. o túnel percorre

as minhas veias

tunel przebiega przez

moje żyły

ilumino a escuridão

com a alegria de ver

a luz ao fundo

oświecam tą ciemność

z radością ujrzenia

światła na jego końcu

estou só

eu e o beijo

o teu corpo

perdeu-se

no bilhete

jestem sam

ja i pocałunek

twoje ciało

zostało stracone

w bilecie

4. magoei-me no silencio

e na solidão das madrugadas

zraniłem się w ciszy

i w samotności poranków

5. e havia no deserto

da intolerancia

um homem profundamente

abandonado

i był na pustynia

nietolerancji

człowiek głęboko

opuszczony

havia um outro deserto

habitado por pássaros verdes

była inna pustynia

zamieszkana przez zielone ptaki

e um homem persistia só

sem dó e sem medo

i przez samotnego człowieka który trwał

bez żalu i bez strachu

escreveu um verso

com o coração

napisał wers

ze swojego serca

fora a sua derradeira

tentação

pouco depois morreu

ze swojej ostatecznej

pokusy

chwilę później zmarł

no deserto havia ossadas

dos seus lamentos e desejos

na putyni były kości

jego żalu i pragnień

6. havia ainda a memória

de uma flor sem nome

i była jeszcze pamięć

kwiatu bez nazwy

havia tudo

e mais alguma coisa

było wszystko

i coś jeszcze

pedes-me agora a memória

da boca

respondo-te com lágrimas

de espanto

prosisz mnie teraz o 

pamięć ust

odpowiadam Ci 

ze łzami zdziwienia

e não há água

que nos purifique

do nosso primeiro 

pecado

das nossas primeiras 

caravelas sem país

sem destino

i nie ma wody

która by nas oczyściła

z naszego pierwszego

grzechu

z naszych pierwszych

karawel bez kraju

i bez miejsca przeznaczenia


maille

estranho rumor - regressas

Z bólem serce rozstaję się chwilowo z cudowną Natalią, która notabene, obchodzi dziś 20 rocznicę swojej śmierci.


Zostawiam Was dziś jednak ze słowami nie mniej wartościowymi, które burzą spokój w żyłach i sercach.

ARMINDO MAGALHÂES

estranho rumor

1. tranquilo
acordo o teu corpo
enquanto chove

sem demora
regressas a estes dias
cheios de loucura branca

e nós bem sabemos
que nada dura se não houver
o amor das árvores

onde está o nosso

ali dizes
debaixo dos nossos olhos

2. sinto estranho rumor
pertubar-me o siléncio
meigo dos olhos

enquanto a noite passa
aflita
atrás do sol antigo

sinto estranho rumor
no peito
quando me dizes
o mar é medonho

mas pode ser nosso

3. és o grito da desordem
que me comove

essa boca humedecida
da tentação pelas noites
nuas e despertas

és o mar maldito
que toca a areia do siléncio
com branda doçura
como que morrendo
de fascínio

és

4. por fim
o meu ódio é humilde
não abunda
todavia é intenso
enquanto dura
o motivo

asseguro-te
que o meu ódio
é um sepulcro
e nada mais

regressas

***************************************************************************************

Autoportret Natalii Correia

Nie pamiętam kiedy ostatni raz tak bardzo zachwycałam się nad nowo odkrytą poezją.

Być może to jedynie pierwsze wrażenia, które często bywaja mylne i naiwne. A może mój obecny stan ducha, tak wewnętrznie pogmatwany, zgrabnie wpasowuje się w klimat portugalskiej poezji, przesączonej obecnością morza, wpływem natury i tęsknotą, przybierającą najdziwniejsze postaci. Nie chcę mówić zbyt dużo, nie chcę się również zastanawiać i tlumaczyć, dlaczego wciąż tu powracam. Zostawiam Was jedynie z dzisiejszym odkryciem, które dogłębnie analizuję i przestać nie potrafię.

Czekajcie na ciepło, jakie powoli, wyłania się z portugalskich chmur. Łapię jego piersze promienie i Wam przesylam:

Auto-retrato

Espáduas brancas palpitantes:
asas no exilio dum corpo.

Os braços calhas cintilantes 
para o comboio da alma.
E os olhos emigrantes
no navio da pálpebra
encalhado em renúncia ou cobardia.
Por vezes fêmea. Por vezes monja.
Conforme a noite. Conforme o dia.
Molusco. Esponja
embebida num filtro de magia.
Aranha de ouro
presa na teia dos seus ardis.
E aos pés um coração de louça
quebrado em jogos infantis.

Natália Correia

[ 13 de Setembro de 1923 — Lisboaç 16 de Março de 1993 ]

I moje szybki i niedbałe tłumaczenie, które wkrótce postaram się udoskonalić, nadając odpowiedni sens, rytm i zaczenie (wszelki sugestie i korekty mile widzane):

AUTOPORTRET

Drżące białe ramiona

skrzydłami na wygnaniu z ciała.

Te ramiona jak lśniące szyny

drogą dla pociągu duszy.

I oczy niczym emigranci

w okręcie swej powieki

samotnego w rozczarowaniu lub tchórzostwie.

Chwilami samica. Chwilami zakonnica.

Jak noc. Jak dzień.

Jak mięczak. Jak gąbka

nasączona filtrem magii.

Pająk ze złota

uwięziony w sieci swoich własnych podstępów.

A u stóp szaleńcze serce

przez infantylne zabawy złamane.

[Maille]