memória da boca

W dzień pełen refleksji, zostawiam Was z kolejnym fragmentem tomiku perfeição dos simples ARMINDO MAGALHÂES oraz z moim polskim tłumaczeniem wiersza, do którego wciąż powracam. Być może tylko przez jego jeden, a właściwie trzy wersy. Trzy wersy, sześć słów. Proste w formie a jak bogate w treści. Treści, która burzy spokój. Spokój pamięci. Pamięci ust. Naszych ust.

memória da boca 

pamięć ust

1. escrevo-me perante a noite

rebusco as tuas mãos nas minhas  

1. piszę do siebie w ciągu nocy

odszukuję twoich dłoni w moich

e há ainda a distancia do mar

que teimosamente separa

o nosso desejo

onde navegam as caravelas 

i wciąż jest ten dystans morza

który uparcie rozdziela

nasze pożądanie

gdzie żeglują karawele

2. rememoro o silencio

dos teu murmúrios

wspominam ciszę

twoich szeptów

esqueço-me nesta casa

sem nome e sem sombras

zapominam się w tym domu

bez nazwy i bez cieni

3. o túnel percorre

as minhas veias

tunel przebiega przez

moje żyły

ilumino a escuridão

com a alegria de ver

a luz ao fundo

oświecam tą ciemność

z radością ujrzenia

światła na jego końcu

estou só

eu e o beijo

o teu corpo

perdeu-se

no bilhete

jestem sam

ja i pocałunek

twoje ciało

zostało stracone

w bilecie

4. magoei-me no silencio

e na solidão das madrugadas

zraniłem się w ciszy

i w samotności poranków

5. e havia no deserto

da intolerancia

um homem profundamente

abandonado

i był na pustynia

nietolerancji

człowiek głęboko

opuszczony

havia um outro deserto

habitado por pássaros verdes

była inna pustynia

zamieszkana przez zielone ptaki

e um homem persistia só

sem dó e sem medo

i przez samotnego człowieka który trwał

bez żalu i bez strachu

escreveu um verso

com o coração

napisał wers

ze swojego serca

fora a sua derradeira

tentação

pouco depois morreu

ze swojej ostatecznej

pokusy

chwilę później zmarł

no deserto havia ossadas

dos seus lamentos e desejos

na putyni były kości

jego żalu i pragnień

6. havia ainda a memória

de uma flor sem nome

i była jeszcze pamięć

kwiatu bez nazwy

havia tudo

e mais alguma coisa

było wszystko

i coś jeszcze

pedes-me agora a memória

da boca

respondo-te com lágrimas

de espanto

prosisz mnie teraz o 

pamięć ust

odpowiadam Ci 

ze łzami zdziwienia

e não há água

que nos purifique

do nosso primeiro 

pecado

das nossas primeiras 

caravelas sem país

sem destino

i nie ma wody

która by nas oczyściła

z naszego pierwszego

grzechu

z naszych pierwszych

karawel bez kraju

i bez miejsca przeznaczenia


maille

estranho rumor - regressas

Z bólem serce rozstaję się chwilowo z cudowną Natalią, która notabene, obchodzi dziś 20 rocznicę swojej śmierci.


Zostawiam Was dziś jednak ze słowami nie mniej wartościowymi, które burzą spokój w żyłach i sercach.

ARMINDO MAGALHÂES

estranho rumor

1. tranquilo
acordo o teu corpo
enquanto chove

sem demora
regressas a estes dias
cheios de loucura branca

e nós bem sabemos
que nada dura se não houver
o amor das árvores

onde está o nosso

ali dizes
debaixo dos nossos olhos

2. sinto estranho rumor
pertubar-me o siléncio
meigo dos olhos

enquanto a noite passa
aflita
atrás do sol antigo

sinto estranho rumor
no peito
quando me dizes
o mar é medonho

mas pode ser nosso

3. és o grito da desordem
que me comove

essa boca humedecida
da tentação pelas noites
nuas e despertas

és o mar maldito
que toca a areia do siléncio
com branda doçura
como que morrendo
de fascínio

és

4. por fim
o meu ódio é humilde
não abunda
todavia é intenso
enquanto dura
o motivo

asseguro-te
que o meu ódio
é um sepulcro
e nada mais

regressas

***************************************************************************************

Autoportret Natalii Correia

Nie pamiętam kiedy ostatni raz tak bardzo zachwycałam się nad nowo odkrytą poezją.

Być może to jedynie pierwsze wrażenia, które często bywaja mylne i naiwne. A może mój obecny stan ducha, tak wewnętrznie pogmatwany, zgrabnie wpasowuje się w klimat portugalskiej poezji, przesączonej obecnością morza, wpływem natury i tęsknotą, przybierającą najdziwniejsze postaci. Nie chcę mówić zbyt dużo, nie chcę się również zastanawiać i tlumaczyć, dlaczego wciąż tu powracam. Zostawiam Was jedynie z dzisiejszym odkryciem, które dogłębnie analizuję i przestać nie potrafię.

Czekajcie na ciepło, jakie powoli, wyłania się z portugalskich chmur. Łapię jego piersze promienie i Wam przesylam:

Auto-retrato

Espáduas brancas palpitantes:
asas no exilio dum corpo.

Os braços calhas cintilantes 
para o comboio da alma.
E os olhos emigrantes
no navio da pálpebra
encalhado em renúncia ou cobardia.
Por vezes fêmea. Por vezes monja.
Conforme a noite. Conforme o dia.
Molusco. Esponja
embebida num filtro de magia.
Aranha de ouro
presa na teia dos seus ardis.
E aos pés um coração de louça
quebrado em jogos infantis.

Natália Correia

[ 13 de Setembro de 1923 — Lisboaç 16 de Março de 1993 ]

I moje szybki i niedbałe tłumaczenie, które wkrótce postaram się udoskonalić, nadając odpowiedni sens, rytm i zaczenie (wszelki sugestie i korekty mile widzane):

AUTOPORTRET

Drżące białe ramiona

skrzydłami na wygnaniu z ciała.

Te ramiona jak lśniące szyny

drogą dla pociągu duszy.

I oczy niczym emigranci

w okręcie swej powieki

samotnego w rozczarowaniu lub tchórzostwie.

Chwilami samica. Chwilami zakonnica.

Jak noc. Jak dzień.

Jak mięczak. Jak gąbka

nasączona filtrem magii.

Pająk ze złota

uwięziony w sieci swoich własnych podstępów.

A u stóp szaleńcze serce

przez infantylne zabawy złamane.

[Maille]